Vandaag beginnen we in Greenwich Village. We nemen de subway naar Washington Square Park en nadat we de straat hebben gevonden waar we straks naar toe gaan, zetten we de wandelroute door naar de Starbucks bij NYU.

Onderweg duiken we nog even het grote rode uni gebouw in, omdat de hal zo indrukwekkend is.
Op de (redelijk) vroege zondagochtend is het hier nog erg rustig en bemachtigen we zonder probleem een lekkere stoel om wakker te worden met de koffie van onze keus.

De reden dat we hier beginnen is het Players Theatre, waar Een Xmas Carol wordt gespeeld. Zo'n gek klein theatertje zomaar tussen barretjes en gekke winkels.
Na de koffie gaan we er naar toe. Om er bij de kassa achter te komen dat ik voor de verkeerde dag heb geboekt, namelijk volgende week zondag.

Oh oh, dat kan niet, dan hebben we al wat anders staan ... Het is maar een klein theater, ik ben bang dat ze vandaag al uitverkocht zijn.
Kunnen we de kaartjes vandaag gebruiken? Hij kijkt bedenkelijk. Maar dat blijkt nog een nasleep van dat hij mijn naam niet kon vinden op de lijst. Ja, vandaag lukt wel, maar niet dezelfde plaatsen.

Een rij naar voren, is dat erg? Nee, zeker niet!
Opgelucht lopen we de zaal in, we hadden al allerlei enthusiaste geluiden gehoord.
Die bleken afkomstig van een kinderclubje dat op het toneel in een cirkel zat en vol concentratie papieren sneeuwpoppen aan het maken was.
Geen enkel kind leek zich bewust van het publiek dat langzaam toe stroomde.

Als ze klaar zijn wordt het kerskleed waar ze op zaten vakkundig opgerold, met alle rotzooi erin. En dan wordt het toneel klaargemaakt voor het stuk.

We krijgen toestemming om te filmen en foto's te nemen, zo lang we maar niet flitsen. Leuk!
Het is een eenvoudig decor, en bijna alle spelers vervullen meerdere rollen. Trouwens, het zijn allemaal aparte types, die acteurs en zeer multicultureel Zo blijkt de oude Scrooge vroeger een kleurtje te hebben gehad.
Al met al leuk gedaan allemaal. Het begon met carol singers achterin de zaal, die liepen door het gangpad het toneel op.

Ook de drie geesten werden met verve uitgebeeld. De derde, de geest van de toekomst, was slechts een schaduw, die zwijgend naar het duistere graf wees.
Gelukkig loopt alles goed af.
En alle toeschouwers werden uitgeleide gedaan door de acteurs, dat was ook een leuke geste.

Lily had een eettentje in de buurt uitgezocht voor lunch. En zoals deze buurt betaamt, kwamen we onderweg wat leuke, gekke en bizarren winkeltjes tegen en zijn we ook nog 2 galeries ingedoken.

Een van de winkeltjes stond al op onze lijst: The Evolution Store.
Vol opgezette dieren, skeletten, oude stenen, dinosaurustanden (?) enzovoorts. Ook een muis in kersttenu.

Ook zijn we bij 'Olde Good Things' naar binnen gegaan, echt om te watertanden, maar helaas hangt overal wel een aardig prijskaartje aan.

Lunchen doen we bij The Butcher's Daughter, en adresje uit Lily's guide book. Het tentje ziet er gezellig en levendig uit, maar het is wel druk. Geschatte wachttijd: 40 minuten.

Er is te weinig ruimte om hier binnen te wachten, dus gaan we iets verderop koffie drinken. Ook al een leuk tentje en ze hebben lekkere dingen op het menu staan (Black Seed).
Maar we hebben ook het menu van de buren al bestudeerd, dus we besluiten het bij koffie te houden.

En daar krijgen we geen spijt van. Het eten was echt super lekker. We zitten aan een lange tafel waar nog wat andere toeristen uit het zuiden zitten en een groepje meiden uit New York zelf.
Op verzoek neemt Lily nog een foto van de toeristen, maar schijnbaar niet goed genoeg, want ze nemen meteen daarop nog een hele reeks selfies.

(een verlaten hotel dat we onderweg tegenkomen ... evengoed met kerstversiering!)

Omdat we toch in de buurt zijn, stel ik voor om naar het Tenement Museum te gaan, een van mijn favoriete plekken. We boeken een tour en vullen de tijd met door het heerlijke winkeltje te browsen en daarna de video te bekijken die non-stop in de filmzaal draait.

Er zijn trouwens wat nieuwe tours in aantocht, die het leven van latere migranten toelicht, bijvoorbeeld de Chinezen en ook de nieuwelingen die na de tweede wereldoorlog hun geluk hier uit wilden proberen.
Onze gids in een jong Taiwanees meisje, dat sinds 3 jaar in New York woont. We hebben de Sweatshop Worker's tour en lopen naar de derde verdieping van het pand.

'Shake hands with 7000 people' via de houten leuning. De vrouw voor me trekt meteen vies haar hand weg.
Mij doet dat gelukkig niets en ik maak graag contact met het verleden. Het is zo'n prachtig pand.
Lily merkte wel op hoe dun de vloer is onder de diverse lagen vloerbedekking, die al aardig is gesleten na al die voetstappen van 7000 mensen ....
Daar heb ik nooit erg in gehad, maar als ik zo zit te luisteren naar het verhaal voel ik de vloer bewegen elke keer als iemand beweegt. Het wordt er niet beter op als we te horen krijgen dat een van de wasbakken onlangs ingestort is, nadat iemand er op leunde.
Hmmm, toch weer blij als we heelhuids buiten staan!
En: het is gaan sneeuwen!

Als afsluiter van de dag besluiten we nog even met de subway naar Bryant Park te gaan.
We zijn helaas net te laat om een ritje met de speciale kersttrein te doen. Hopelijk lukt dat volgende week nog even.

Bryant Park is gezellig in de sneeuw!
Zoals elk jaar heeft de grasmat plaats gemaakt voor een gezellige ijsbaan en deze is omringd door een prachtige kerstmarkt.

We bekijken wat winkeltjes, maar merken dat we moe aan het worden zijn, en dus ook koud. We moesten maar eens wat gaan eten.

Er zijn hier genoeg tentjes met lekkere dingen, maar om nou buiten in de sneeuw te dineren, nee, niet vanavond.
We besluiten de tent die tegen de bieb staat, in te duiken. Letterlijk een tent! Om de zaak wat groter te maken, denk ik, is er een grote, doorzichtige tent opgezet, om de bomen heen.
En uiteraard volop in de kerstversiering.

Het eten was lekker, maar niet geweldig. Net of de tent toch wel genoeg klanten krijgt en daarom hoeven ze niet meer zo hun best te doen, zo voelde het.
De bediening was wel aardig en ook vlot.

Trouwens, ik stik zowat letterlijk in het eten. Onderweg naar het Tenement was ik ook al gevallen, waardoor ik een gat in mijn broek heb die ik de hele week overdag had willen dragen.
Dat en met de wankele vloer van het Tenement begin ik me af te vragen of ik deze reis wel zal overleven??
Nu ja, ik hou van overdrijven.

(sniffing art)

Al zijn we vlakbij het hotel, we nemen toch de subway, onze voeten laten ons in de steek.
En eenmaal in het hotel vallen we al snel als een blok in slaap.